Eksploratorzy

Katastrofa kolejowa pod Wrocławiem miała miejsce 9 lipca 1977 tuż przed godziną 8.00, na szlaku kolejowym pomiędzy stacjami Wrocław Psie Pole, a odległą o 6 km stacją Długołęka. W wyniku zderzenia lokomotywy spalinowej, która uciekła ze szlaku, z pociągiem pospiesznym "Praha Express" relacji Praga - Moskwa Biełorusskaja (Pociąg Przyjaźni), zginęło 11 osób, a ponad 40 odniosło obrażenia.

W momencie katastrofy, lokomotywa spalinowa ST43-268 została wyrzucona z torów na odległość czterdziestu metrów, bez wózków, po czym eksplodowała na pobliskiej łące. W katastrofie doszczętnie zniszczona została także elektryczna lokomotywa EU07-115 z wrocławskiej lokomotywowni oraz znajdujący się za nią wagon "WARS", który według oceny świadków zdarzenia i materiałów filmowych "przestał istnieć". Siedem wagonów wykoleiło się, wiele doznało bardzo poważnych uszkodzeń. Mocne wagony radzieckie w składzie pozostały na torach (także ze względu na ostatnie miejsca w składzie).

Jest to o tyle wyjątkowe wydarzenie, że lokomotywa z ekspresem zderzyła się czołowo, a przyczyna ucieczki lokomotywy z wyznaczonego toru jest do dziś niewyjaśniona. Według nieoficjalnych informacji w wypadku ucierpiała także znaczna liczba pasażerów pochodzących z ZSRR. Ci, w pierwszej kolejności zostali zabrani przez helikoptery sanitarne Armii Radzieckiej w nieznane miejsce. Sprawę utajniono.

Nie wiadomo, dlaczego maszyniści samotnej lokomotywy ST43 nie podporządkowali się nakazom nastawniczych nastawni dysponującej na stacji w Długołęce i ignorując znaki ostrzegawcze dyżurnych ruchu wyruszyli samowolnie na szlak. Prokuratura wojewódzka badająca sprawę umorzyła śledztwo wobec niestwierdzenia przestępstwa.

Dziś uważa się, że do katastrofy nie doszłoby, gdyby lokomotywy wyposażano w radiotelefony (radiołączność), a liczba ofiar nie osiągnęłaby tak poważnych rozmiarów, gdyby nie słaba konstrukcja polskich wagonów.

19.08.1980 r. Zderzenie pociągów pod Otłoczynem

Warszawa (PAP). 19 bm. o godz. 4 min. 30 w pobliżu Torunia wydarzyła się tragiczna katastrofa kolejowa. Pociąg osobowy jadący z Torunia do Łodzi Kaliskiej zderzył się z pociągiem towarowym relacji Włocławek – Toruń[5], jadącym od stacji Otłoczyn po niewłaściwym torze. W katastrofie śmierć poniosło 41 osób[6]. Około 50 osób rannych przewieziono do szpitali w Toruniu i Aleksandrowie Kujawskim, z czego po udzieleniu pomocy 27 osób udało się do domów. Dla zbadania przyczyn katastrofy powołano komisję rządową pod przewodnictwem wicepremiera Tadeusza Wrzaszczyka.

Katastrofa kolejowa w Juliance miała miejsce 3 listopada 1976 roku około godziny 2:05 na stacji kolejowej Julianka k. Częstochowy (linia kolejowa Kielce - Fosowskie).

W katastrofie brały udział dwa nocne pociągi pospieszne – nr 3503 (z Krakowa na Hel) i nr 2601 (rel. Lublin – Wrocław Główny). Do zdarzenia doszło przy słabej widoczności, spowodowanej zamgleniem.

Na stacji zaplanowano wyprzedzanie pociągu 3503 (który skierowano na tor dodatkowy) przez 2601 (miał przejechać przez Juliankę bez zatrzymania). Przed dojechaniem do kolejnej stacji, Turowa, pociąg zatrzymał się jednak podjeżdżając pod wzniesienie, a następnie zaczął cofać, aż dojechał z powrotem do stacji w Juliance. Nie spowodowało to reakcji maszynisty ani jego pomocnika (jak się później okazało, zasnęli, będąc pod wpływem alkoholu). W tym czasie przygotowano drogę przebiegu dla pociągu 3503, zmieniając nastawienie urządzeń sterowania ruchem – gdy pociąg 2601 wjechał z powrotem na stację Julianka, przejechał przez rozjazdy i został skierowany na tor zajęty przez pociąg 3503 – ostatni wagon cofającego się pociągu uderzył w lokomotywę (EU07-168).

Tragiczne w skutkach najechanie spowodowało śmierć 25 osób, dalsze 79 zostało rannych. Wśród osób poszkodowanych znajdowali się przede wszystkim pasażerowie ostatniego wagonu pociągu do Wrocławia, nic nie stało się natomiast drużynie trakcyjnej z uszkodzonej lokomotywy pociągu 3503 – maszynista i pomocnik uciekli z elektrowozu chwilę przed katastrofą.

Lokomotywa EU07-168 brała udział później w katastrofie kolejowej w Strażowie i została po niej skasowana.

Wypadek „po polsku”

W przeciwieństwie do wypadków pod Otłoczynem czy w Reptowie przyczyna katastrofy w Juliance była banalnie prosta, a zarazem niestety, bardzo „polska”: maszyniści prowadzący pociąg z Lublina do Wrocławia po prostu zasnęli - byli bowiem kompletnie pijani. „Ich” pociąg zatrzymał się, a następnie pod wpływem siły grawitacji zaczął zjeżdżać tyłem w kierunku stacji Julianka, której obsługa przestawiła już zwrotnice, przygotowując drogę dla pociągu z Krakowa do Helu. Prędkość staczającego się pociągu wynosiła podobno ok. 40 km/h. Wydaje się to niewiele, ale wystarczyło to, by skutki były tragiczne.